'Waarom deel je ze niet, die gedachten van jou? Waarom begin je geen blog?' Dat vroeg een andere levenstrapeziste me. Want in dit drukke tijdperk zien we elkaar te weinig en hebben we te weinig uren, minuten, seconden om van gedachten te wisselen. 'Als je een blog had, kon ik je lezen,' zei ze nog. Die gedachte stond me wel aan. Ik heb altijd al gewild dat mensen me konden lezen. Maar u weze gewaarschuwd. Mijn gedachten zijn soms zwarter dan de nacht. Al kan ik ook een erg oranje mens zijn.
De Styx stroomt
belachelijk
windstil
aan mij voorbij
Jij zwalkt
De neus nog net
boven water
wat naar hier
dan naar gene
waar de speelman op
je wacht
Blijf je nog even
dobberen
dicht bij het
donker
hier?
Als je aankomt
ginds
stuur me dan
bericht
zodat ik weet dat
het er is
het licht
mijn haven
20180306
De eerste bladzijde gepubliceerd online 🙂
Vandaag is de nacht een ongenode dikke dame. Ik geef haar een duw. Mijn handen verdwijnen in haar buik als in een suikerspin. Ze bevriezen in de donkerte. Verschrikt trek ik ze terug. Te laat. Zwarte stroop glijdt bij me binnen, druppelt langs het infuus van mijn aders naar mijn hoofd. Mijn hersens vallen stil. Er is alleen nog die grauwe moloch, mijn liefste vijand. Ik geef me over. Morgen zal er weer licht zijn.
Nooit meer
wegkijken
Liever blind
dan nog
meer
te moeten
missen
van jouw
stralen
Foto en tekst voor de familie van een jongen die veel te vroeg een ster werd.
Je kunt verdriet niet delen. Niet in de zin van : ‘Hé joh, geef maar een stukje aan mij, dan wordt het bij jou minder.’
Je vermenigvuldigt het op die manier. Het wordt groter.
Het smeert zich uit als een rode wijnvlek op een smetteloos wit tafellaken.
Je kunt verdriet niet delen.
Het kan worden gekloond.
Iemand herkent het, of voelt het aan. Neemt het voor een stukje met zich mee.
Ook zo wordt het groter.
En het is niet langer jouw verdriet.
Het heeft een andere kleur gekregen.
De kleur van wie het nu met zich meedraagt. Van wie het zich eigen maakt.
Je kunt verdriet niet delen.
Er zijn geen feilloos juiste woorden die jouw verdriet kunnen tekenen.
Er is geen mogelijkheid te schilderen, te zingen, te schreeuwen hoe dat zwarte gat je naar adem doet snakken,
je leegrooft,
je tegen de grond drukt.
Je kunt verdriet niet delen.
Soms herken je het
op een trieste manier,
zoals de aarde weet dat op lichtjaren verwijderd
er een planeet met zoveel procent van haar eigenschappen
rondwentelt in het oneindige heelal.
De nacht heeft
gemoedelijk haar armen om me heen geslagen.
Ze duwt me naar het lege blad,
geeft me een schouderklopje,
nipt giechelend van mijn glas,
– te zwaar voor haar –
ze laat me zuchtend achter
in een gulzig-gele plas licht.
In de tuin neemt ze een hap lucht
schudt mijn spinrag van zich af,
port plagend een vogel wakker
die statig schril een liedje fluit
en dan weer indommelt
in het dekbed
van zijn zijden veren.
De nacht aait mijn wang
veegt er het zout weg
en knikt sussend
wanneer mijn knijpende hart
zijn inkt uitsmeert.
Ze zal alvast
koffie zetten.
Ik strekte mijn arm
bedekte de maan met mijn hand
zag de nacht
roze.
