Nachtgedachten

Natuurlijk
heb ik ook al gegrapt met het strikje. Met het euh minder goede
Nederlands. Maar geef toe: als u daar stond met al die flitsende
camera’s op u gericht, met de blik van de koning in uw nek, met de
achterdochtige adem van het land op uw strikje … Hoe brengt u het er
dan vanaf?
Mijn Frans … ach, je me débrouille. Met priemende
wijsvingers en aasgieren omringd zou dat beetje Molière in mij al snel
verstikken. En dan heb ik het alleen maar over de taal.
Je moet het
maar durven, dacht ik al die jaren geleden, om je te outen als je in de
politiek zit en net een pedoschandaal achter de rug hebt. Ik was nog
jong toen, te jong om in te schatten hoe groot die stap werkelijk was.
Ik moest nog ontdekken hoe hard de wereld kan zijn.
Vandaag las ik in
de krant de resultaten van het Zzzip2-onderzoek, een studie naar de
levenskwaliteit van de Vlaamse holebi’s. Positief nieuws: holebi’s zijn
vaker dan gemiddeld terug te vinden in leidinggevende functies. Een
glazen plafond voor homo’s of lesbiennes lijkt dus niet te bestaan.
Andere
resultaten van de studie stemden me een beetje droef. Hetero’s kijken
nog steeds relatief negatief tegen holebi’s aan. Twaalf procent vindt
dat er te veel aandacht aan holebi’s wordt besteed. Zestien procent
vindt dat holebi’s ‘abnormaal’ zijn. Twintig procent (dus één op vijf)
vindt dat holebi’s ‘niet zoveel drukte moeten maken’ nu ze toch gelijke
rechten hebben. De helft vindt niet dat kinderen op school moeten leren dat homoseksualiteit normaal is.
Op
facebook circuleert de tekst van een bekend Sinterklaasliedje, omgezet
in een spottende tekst over onze premier. Ik bespaar u een volledige
weergave, maar het zal u niet verbazen dat woorden als ‘gedekt’,
‘kontje’ en ‘naaien’ erin voorkomen.
Ontzet zag ik de tekst ook verschijnen op het profiel van ‘vrienden’.
Diezelfde vrienden die oproepen tegen pesten op school en acties houden voor Music for Life.
Moet
dat me ook droevig stemmen? Of veeg ik het maar weer weg van de harde
schijf in mijn hoofd? Wordt de waarde van een premier gemeten aan zijn
seksualiteit of aan zijn taal? Zou het niet beter zijn te kijken naar
wat hij verwezenlijkt?
Laat ik het bij deze gedachte houden: respect
dus, dat is wat ik heb voor onze nieuwe premier. Niet om zijn politieke
ideeën, niet omdat ik opeens een socialistische of vaderlandslievende
drang voel opkomen en ook niet omdat hij homo is (als dat al respect zou
verdienen).
Maar omdat ieder mens die het lef heeft iets te bewegen op deze wereld respect verdient.

Je kunt verdriet niet delen. Niet in de zin van : ‘Hé joh, geef maar een stukje aan mij, dan wordt het bij jou minder.’

Je vermenigvuldigt het op die manier. Het wordt groter.

Het smeert zich uit als een rode wijnvlek op een smetteloos wit tafellaken.

Je kunt verdriet niet delen.

Het kan worden gekloond.

Iemand herkent het, of voelt het aan. Neemt het voor een stukje met zich mee.

Ook zo wordt het groter.

En het is niet langer jouw verdriet.

Het heeft een andere kleur gekregen.

De kleur van wie het nu met zich meedraagt. Van wie het zich eigen maakt.

Je kunt verdriet niet delen.

Er zijn geen feilloos juiste woorden die jouw verdriet kunnen tekenen.

Er is geen mogelijkheid te schilderen, te zingen, te schreeuwen hoe dat zwarte gat je naar adem doet snakken,

je leegrooft,

je tegen de grond drukt.

Je kunt verdriet niet delen.

Soms herken je het

op een trieste manier,

zoals de aarde weet dat op lichtjaren verwijderd

er een planeet met zoveel procent van haar eigenschappen

rondwentelt in het oneindige heelal.

De nacht heeft

gemoedelijk haar armen om me heen geslagen.

Ze duwt me naar het lege blad,

geeft me een schouderklopje,

nipt giechelend van mijn glas,

– te zwaar voor haar –

ze laat me zuchtend achter

in een gulzig-gele plas licht.

In de tuin neemt ze een hap lucht

schudt mijn spinrag van zich af,

port plagend een vogel wakker

die statig schril een liedje fluit

en dan weer indommelt

in het dekbed

van zijn zijden veren.

De nacht aait mijn wang

veegt er het zout weg

en knikt sussend

wanneer mijn knijpende hart

zijn inkt uitsmeert.

Ze zal alvast

koffie zetten.

Een kind

niet het mijne

het draagt mijn bloed

niet met zich mee.

Een man

een beeld

een stad

mijn stad

die ik bloedend

achterliet.

Een gesprek

kind

beeld

stad.

De rivier stroomt.

Het bloed kruipt waar

het niet gaan kan.

Ik strekte mijn arm
bedekte de maan met mijn hand
zag de nacht
roze.