'Waarom deel je ze niet, die gedachten van jou? Waarom begin je geen blog?' Dat vroeg een andere levenstrapeziste me. Want in dit drukke tijdperk zien we elkaar te weinig en hebben we te weinig uren, minuten, seconden om van gedachten te wisselen. 'Als je een blog had, kon ik je lezen,' zei ze nog. Die gedachte stond me wel aan. Ik heb altijd al gewild dat mensen me konden lezen. Maar u weze gewaarschuwd. Mijn gedachten zijn soms zwarter dan de nacht. Al kan ik ook een erg oranje mens zijn.
Een kind
niet het mijne
het draagt mijn bloed
niet met zich mee.
Een man
een beeld
een stad
mijn stad
die ik bloedend
achterliet.
Een gesprek
kind
beeld
stad.
De rivier stroomt.
Het bloed kruipt waar
het niet gaan kan.
