'Waarom deel je ze niet, die gedachten van jou? Waarom begin je geen blog?' Dat vroeg een andere levenstrapeziste me. Want in dit drukke tijdperk zien we elkaar te weinig en hebben we te weinig uren, minuten, seconden om van gedachten te wisselen. 'Als je een blog had, kon ik je lezen,' zei ze nog. Die gedachte stond me wel aan. Ik heb altijd al gewild dat mensen me konden lezen. Maar u weze gewaarschuwd. Mijn gedachten zijn soms zwarter dan de nacht. Al kan ik ook een erg oranje mens zijn.
Daar ligt het dan, het oude jaar, al bevroren in de tijd. Licht was het, licht en warm, koud soms, ontroerend, sterk en ongrijpbaar. Ik neem het mee, een beetje. Op weg naar onbekend en anders. Dag dag, zeg ik nog. Da-ag. Het luistert al niet meer.
