Af en toe vlucht ik. Weg van alle drukte. Naar Zeeland. Het land bij de zee.
Al sinds mijn kindertijd word ik erdoor aangetrokken. Mijn ouders vertelden me dat de gynaecoloog bij mijn geboorte in allerijl van zee moest komen. Ik vermoed dat de zeelucht nog om hem heen hing toen ik ter wereld kwam. Die lucht blijft me lokken.
Het land bij de zee is het enige land waar ik, zomer of winter, mezelf kan terugvinden. De misantroop in mij mag dan vrij. In dit land hoef ik, voor even, alleen maar van mezelf te houden. Al de rest (ook al klinkt rest als iets kleins, het is iets enorms!) hoeft eventjes niet.
Zeg nu zelf, als u naar de foto kijkt … wat heeft een mens nog meer nodig?