‘Tracht deze wereld een beetje beter achter te laten dan je hem hebt aangetroffen.’ Robert Baden-Powell
In tijden van corona brengt een mens opeens veel tijd door in zijn eigen huis. Dan loopt zo’n mens tegen dozen op die al lang ‘eens moeten worden opgeruimd’.
Ik had het al te lang uitgesteld, dat opruimen. Omdat ik ergens in mijn achterhoofd wel wist dat eentje ervan letterlijk de doos van Pandora zou worden. Ik zag in mijn (veel te) fantasierijke brein al zwarte wolken en achtvoudige slangenkoppen te voorschijn komen.
Toch heb ik ze nooit weggegooid. Ik hield ze bij. De doos die meer en meer versleet. Ik sleepte ze mee van het ene nest naar het andere.
Ideaal
Gisteren deed ik ze open. Haalde er het kaartje uit met de foto die u hierboven ziet. Ik kreeg het (met de gewone post, ik ben al erg oud) toen ik een jaar of vijftien was. Is dit jouw ideaal? was er achteraan op geschreven. In een handschrift dat ik kende. Haar naam had ze er niet onder geschreven. Vergeten misschien?
Een paar weken geleden zag ik die naam nog passeren op Facebook, en een foto van haar met met haar fantastische vriendinnen. Ze vormen nog steeds een hecht groepje.
Ik was deel van dat groepje, toen. Dat dacht ik tenminste. Na dat kaartje wist ik wel beter. Ik begreep ook opeens de besmuikte blikken en grijnsjes, de slobbergeluiden die er werden gemaakt wanneer ik passeerde. Of misschien werd ik me er toen pas bewust van. In één klap was ik een outcast geworden. Dat was ik daarvoor al, ik had het alleen niet begrepen.
Dom
Het tekende me, vele jaren. Het woog op me. Ik liep gebogen, om mijn lijf zoveel mogelijk te verbergen voor de buitenwereld; ik werd onzeker(der), vertrouwde de mensen niet meer. En ik voelde me dom. Ik had het niet begrepen immers, ik had het niet doorgehad.
Triest? Ja en nee. Ja, omdat pesten kut is en zware gevolgen heeft. Nee, omdat ik er veel van heb geleerd. Omdat ik nu weet wat vrienden zijn. Omdat ik kan invoelen hoe het voor een ander is. Omdat ik erover kan schrijven. Omdat het me – vreemd genoeg – een beter mens maakte.
Ik laat het los. Een beetje. Door dit op te schrijven. Die doos mag weg. Er komt een lege plek voor in de plaats. Een warme plek om te delen.
